Mijn onderzoek naar Vlaanderen, het land van sadisten, leidde me naar een ontmoeting met een juridisch medewerker. Het ging als volgt:

Ik kwam te laat. Zij was nog later. Ze nodigde me uit in een koude kamer met weinig geluidsisolatie. Ze was niet echt interessant, maar ze deed haar best met nederigheid zodat de taalbarrière niet in de weg stond. Ze paste zich aan in het Engels en Nederlands.

Uit nieuwsgierigheid en om haar gezelligheid te testen, liet ik haar een paar online projecten zien. Ze was vriendelijk. Toen ik haar vroeg wat het werk tegenwoordig was, zei ze dat ze wel even zou kijken. Dat ze wachtte op « de lijst ». Ik dacht dat ze live verbonden was met de meeste agenda’s en wachtte op antwoord van haar partners. Respectvol wachtte ik. Ze praatte met me over allerlei nutteloze en bijkomstige dingen, die me tot tranen toe verveelden. Dus vroeg ik haar opnieuw wat voor werk ze deed, en verschillende keren antwoordde ze, bijna geërgerd: « Ik wacht op de lijst, ik kom eraan ».

40 minuten na een berg oninteressante details ging eindelijk het enige deel van de show open dat de afleidingen waard was. De keuzes. Ik kreeg de prachtige kans om bij het gemeentelijke afvalinzamelingscentrum te gaan werken. Helpen met het sorteren van afval. Het politiebureau schoonmaken (ach ja, natuurlijk). Of helpen met de opbouw op gemeentelijke festivals. Nog minder. Ik wil geen stelletje bourgeois zien die denken dat ze beter zijn dan ik. Toen bleef de optie over om de natuur in te gaan.

Blijkbaar gaat het de hele dag door met harken en een paar andere dingen doen. Perfect! Een kans voor mij om deze geheimzinnige mentaliteit discreet en in alle rust te inspecteren. De natuur, mijn element.

40 minuten nutteloosheid. 2 minuten keuze. 2 minuten productiviteit die anders afgehandeld hadden kunnen worden. Geef me hetzelfde werk, ik zal het beter doen.

Ik zag haar toevallig weer ter plekke. Ze was aangekomen op een fiets die op een strijdwagen leek, waardoor ze van alle elegantie was ontdaan. Ik groette haar respectvol en ze gaf me een Colgate-glimlach die een radeloze amnesiac waardig was, terwijl ze ‘Succes’ zei.

Laten we op de pad gaan!


Rondhangen met de Natuurwachter is leuk. Ik noem hem Buffdozer. Van 8 uur ‘s ochtends tot ‘s avonds stopt hij niet. Waar hij zijn energie vandaan haalt, weet ik niet.

Mijn eerste dag met hem bracht ik door met ontdekken dat ik een invasieve plantensoort uit het wild moest rooien die water opslorpte en het ecosysteem schaadde. Het was klote. De mensen in zijn team zagen er ziekelijk en onvolgroeid uit. Niet erg expressief, veel lawaai tijdens de pauzes. Er was weinig ruimte om te leren. Terug in een maatschappij die er plezier in heeft je geest te verzadigen en je in existentiële verveling te duwen om je te destabiliseren.

Buffdozer is ook een goed model van Vlaamse viriliteit. Schaamteloos gutsend haar, T-shirts doordrenkt met zweet, vuil en geen gêne. Firs gekleed in korte broek en laarzen en met ontwapenend zelfvertrouwen.

Op de tweede dag ontdekte ik hem gewapend met zijn favoriete wapen: de kettingzaag. En dat wil wat zeggen: hij kon meedoen. Urenlang kun je hem de struiken horen omzagen als Ratcliffe.

Geef hem de Amazone en er blijft niets van hem over.

Denk je dat hij stopt om op adem te komen of zijn werk te bewonderen? Geen schijn van kans. Hij is een kunstenaar in wording.Het avontuurDe tweede dag bestond uit het verzamelen van de resten in een boomgaard.

Ik was nog maar net aangekomen of ik ontdekte dat de werknemers zich in een geheime gang hadden verstopt. Ik verwachtte militaire strengheid, maar ik viel plat op mijn gezicht. Ze hieven zelfs hun armen naar de hemel voor pauzes.

Een zwarte man koos bewust de schaduwrijke struiken om zich te verbergen voor Buffdozers blik. Slimme aap.Wat heb ik geleerd?

Om de veer van een buizerd te herkennen. Dat kikkers ver van vijvers kunnen leven. Dat ze soms net als eekhoorns zijn. Ze dwalen af waar je ze het minst verwacht. Dat het veel geld kost om « het bos mooi te maken ».In Vlaanderen kun je niet alleen ingehaald worden door oma’s op de fiets die je afsnauwen, maar kun je ook heel stijlvolle « k-soc » ontdekken. Eén ploegmaat was tandeloos en dat was niet meer dan normaal. Dat zie je niet in Wallonië.

Dat mensen zieker zijn dan je denkt. Dat Vlaanderen deze aandoening graag voor de mensen verbergt.Dat Vlaanderen meedogenloos is en zwelgt in sadisme. Dat communicatie twee kanten op werkt.Vlaanderen speelt graag in op de onwetendheid van mensen. Spelen met wat ze niet weten om ze harder te maken.

Flanders speelt graag in op de onwetendheid van mensen. Spelen met wat ze niet weten om ze harder te maken.Een lesje Vlaams sadisme. Vlaanderen verkiest sadisme boven het zoeken naar oplossingen. Gaat dit werk gepaard met oplossingen of psychologische steunvoorstellen? Nee. Alleen het straffen blijft.Uiteindelijk wordt er weinig geleerd. Weinig vooruitzichten op ontwikkeling. Weinig manieren om de geest te verheffen.

Surprise!

En dit soort werk bleek heel anders te zijn dan ik had verwacht. Ten eerste zijn er mensen ziek, en dan zijn er 11 uur beschikbaar. 1u heen, 8u30+1u terug, dat is 10u30. Vermenigvuldig dat met 8 dagen en je hebt bijna 88 uur in plaats van de oorspronkelijke 60.

De andere verrassingen zijn de mentale toestand van de mensen. Inert. Professioneel gefocust, natuurlijk. Maar inert. Hun persoonlijke ontwikkeling in hun privéleven lijkt erg ingewikkeld. Vlaanderen lijkt zieke mensen aan te trekken. Omdat ze kwetsbaarder en volgzamer zijn om « geknecht » te worden.

Een andere verrassing is het overschot aan werk. Het werk bestaat vaak uit het verplaatsen van boomdelen gedurende meerdere uren.

En nog verrassender. Voor dit soort werk. Geen toilet. In tegenstelling tot soldaten op missie of metselaars die hun eigen « Dixi » hebben, hebben deze arbeiders geen toilet en moeten ze hun spijsvertering ermee in lijn brengen.

Ou sont les sous?

Een andere vraag waar ik aan denk is… waar is het geld? Zelfs 1 cent, zelfs 1€. Waarom is werk gratis? In de gevangenis krijgen gevangenen die « werken » €2/uur. Waarom mag iemand die een taakstraf uitvoert niets verdienen? Het is toch een vorm van tijdelijke slavernij? Ik vind het niet erg, maar de concepten moeten duidelijk zijn.Natuurlijk is het een taak die je moet laten nadenken over wat je hebt gedaan, waarom je het hebt gedaan en wat je moet doen om erbij te horen. Het is door straffen dat deze vragen geactiveerd worden.Maar waarom de mensen die daar naartoe gaan machteloos maken? Waarom wordt de taakstraf van elke vergoeding beroofd in een inflatoire maatschappij? Waarom zou iemand beroofd moeten worden van enige vergoeding? Van middelen van bestaan. Van levensonderhoud. Of zelfs van waarde werk « en beloning ».

La dette sociale

Als je een taakstraf uitvoert, word je verondersteld « je schuld aan de maatschappij in te lossen ». Je verlost jezelf door je werk. Maar wat als je al een slachtoffer van de maatschappij bent? Dubbel zo veel. Als je in deze situatie terecht bent gekomen door het sociale misbruik veroorzaakt door de onderdrukking van het kapitalisme, de onderdrukker van de meeste vrijheden. Wat als het de maatschappij is die jou iets schuldig is?

Want kapitalisme betekent alles wegnemen, alles industrialiseren, ervoor zorgen dat voor elke laatste vrijheid betaald moet worden. Mijn oma zei altijd: « Binnenkort moet er voor seks betaald worden ». Elke laatste vrijheid is een product dat op de markt gebracht moet worden. En bijna alleen het web is een vorm van vrijheid geworden.

Als het kapitalisme zo belangrijk is voor de maatschappij dat het je thuis opsluit in een erbarmelijke psychologische toestand omdat je deze wereld die aan alle kanten gehinderd wordt niet waardeert.

Als het kapitalisme de bron is van de problemen die zijn uitgemond in een wettelijke veroordeling, hoe ben je dan schatplichtig? Als het kapitalisme niet in staat is geweest om een baan aan te bieden die je psychologische evenwicht respecteert, waardoor je een leven kunt leiden dat wordt uitgebuit in overeenstemming met je intelligentie en met respect voor je welzijn, waar ben je dan schuldig aan?

De arbeidsmarkt

In België

Le travail forcé alors?

Ja, dwangarbeid zou letterlijk moeten bestaan. Waarom een concept denigreren dat al bestaat?

Veel mensen werken terwijl ze dat niet willen. Omdat ze gedwongen worden door de inflatie en de behoeften van hun gezin. Zelfs als ze ziek zijn. Vlaanderen wil veel gehandicapten terug aan het werk zetten.

Het doel van een taakstraf is om « terug te betalen aan de maatschappij » wat je haar in deze vorm « verschuldigd bent ».Ik hoor de sadistische liefhebbers van gerechtigheid al verkondigen dat « het vermijdbaar is ». Maar wat is uiteindelijk de les?Hoe kan de persoon die gestraft wordt er iets positiefs uit halen als hij of zij al gestraft wordt door de maatschappij, en dubbel door dit soort processen, die niets doen om de « geest te verheffen ».

Terug naar definitie

Het doel van een taakstraf is om « terug te betalen aan de maatschappij » wat je haar in deze vorm « schuldig » bent.Ik hoor de sadistische liefhebbers van gerechtigheid al verkondigen dat « het het ergste voorkomt ». Maar wat is uiteindelijk de les?Hoe kan de persoon die gestraft wordt er iets positiefs uit halen als hij of zij al gestraft wordt door de maatschappij en dubbel zo erg in dit soort proces, dat niets doet om « de esprhet ».

De onmisbaren

De caissières konden niet wakker worden en de voice dubbers klagen over het feit dat hun banen binnenkort vervangen zullen worden door kunstmatige intelligenties.De baan van de juridisch medewerker kan geconditioneerd en deels vervangen worden door kunstmatige intelligentie. Menselijk contact is nutteloos, essentiële en onmisbare informatie wordt lui gedeeld en gehuld in sadisme.Kunstmatige intelligenties kunnen niet met een kettingzaag aan een paal in een boom klimmen om takken af te zagen die dreigen om te vallen.Uiteindelijk maakt een Buffdozer die 8 uur lang met ellebogenvet in het wild werkt de wereld veiliger en mooier.